>> Verhalen

Op dit moment luisteren we in de “Eurostar” naar de stem van Justin: “Uw treinmanager wenst u een goede reis naar Brussel”.

Een uurtje geleden namen we op het Londense Waterloo station afscheid van Mathijs, bij wie we een week-end te gast waren. Het waren een paar succesfull days. Succesfull, maar ook wel vermoeiend.

Op de heenreis, zo rond Roosendaal konden we aan den lijve ondervinden dat de taskeuze niet al te gelukkig was: zowat alle reizigers verplaatsten hun bagage schier moeiteloos in koffers met wieltjes van het ene perron naar het andere, ondertussen ontspannen keuvelend.

Wij daarentegen moesten de tassen, waar onze jongens in hun glorietijd mee op scoutingkamp gingen, steeds zuchtend van de ene hand naar de andere verplaatsen, om spit in de rug en opspelende spataders te voorkomen.

Wellicht was het aantal meegebrachte pakken wereldgerechten, drop en andere heerlijkheden, (in Londen beslist niet te bekomen) debet aan de verkrampte armspieren. De pijntjes verdwenen echter als sneeuw voor de zon, bij het roerend weerzien op het station. Mathijs loodste ons en de bepakking in de Tube, op weg naar zijn huis, een half uurtje buiten het centrum. Na de rondleiding door z’n domein togen we weer naar de City.

St Paul’s cathedral is een imposant, wat Italiaans aandoend bouwwerk, een meer dan 300 jaar oude kerk. Graag hadden we de fluistergallerij bezocht maar omdat het Goede Vrijdag was, werd er gebeden i.p.v. bezichtigd. Toen hebben we maar een gebedje richting hemel gefluisterd…

Per ongeluk liepen we ’t Museum of London tegen het lijf, gewijd aan de geschiedenis van Londen en de Londenaren. De tentoonstelling was chronologisch en afwisselend ingedeeld, de moeite waard om er een paar uurtjes rond te dwalen. Een globale indruk kregen we van de stad, gezeten op de bovenste verdieping van een dubbeldekker, op weg naar ons tijdelijk verblijf.

De volgende dag begon met slenteren door Portobello Road. Op deze markt groeide het verlangen om een mooie herenhoed te kopen, die de drager een gedistingeerd voorkomen zou verlenen. Hoeden genoeg, maar de term: one size fits all, was hier niet aan de orde. Een plastic bobbyhelm, in vele maten verkrijgbaar, had helaas niet het gewenste effect. De zoektocht werd gestaakt en met de metro (mind the gap!) belandden we bij warenhuis Harrods, waar men ongemeen luxueus kan toiletteren. Bij het doorkruisen van de parfumerieafdeling stuitten we nog op een groot aantal smetteloze doch werkloze verkoopsters, de parfumfles in de aanslag, wachtend op een willig slachtoffer. We roken onraad en wisten ongeschonden de odeurdames te ontwijken en de uitgang te bereiken. Zoetjesaan komen we erachter dat we een aantal bezienswaardigheden van ons lijstje moeten schrappen: de tijd is beperkt.

De laatste dag was er een van wandelen langs de Theems, paasontbijten, aangenaam verpozen bij het “London Eye”, de vele straatartiesten bewonderen en gebruik maken van de “Underground”, richting Waterloo station. (Napoleon did surrender)

Via de intercom nog de waarschuwing: “Mind the gap!” Maar dat was een beetje overdreven: we hadden dat gat al lang in de gaten!